Het door Anish Giri gewonnen Tata Steel Toernooi was al weer het 85e keer dat dit geweldige schaakfeest werd gehouden. Hoog tijd dus om er een heel boek aan te wijden. Het boek ziet er prima verzorgd uit met heel veel fraaie foto’s, verhalen, impressies en partijen. Het is gedrukt op stevig papier en met een harde kaft. Kortom: een sieraad voor je boekenkast.
Lees meer »Goede oude tijden herleven in deze documentaire uit 1979! Grappig hoe wij Donner zien verkondigen dat échte schakers geen schaakbord in huis hebben. Die behelpen zich volgens hem met zo’n magnetisch zakschaakspelletje.
Ironie en typisch Donner: in de documentaire zit hij, thuis (?), achter een schaakbord! Er is veel meer te beleven met onder andere een piepjong ogende Jan Timman, Hans Ree (van schaken krijg je een slecht karakter) en Max Euwe de wereldkampioen zonder ambitie. Zeker de moeite waarde om even voor te gaan zitten!
Het is al heel wat jaartjes geleden dat ik er deel van uitmaakte, maar zover ik weet spelen de Nederlandse schakers in teamverband op zaterdag. De lokale teams werken hun wedstrijden in ons kikkerlandje ‘s avonds op werkdagen af. Hier in Zweden gaat het er iets anders aan toe.
Toen ik in het voorjaar lid werd van Alingsås Schacksällskap* en wat vluggertjes speelde was men meteen enthousiast over mijn schaakkracht. ‘Ah’ dacht men: ‘wij hebben er een sterke speler voor het eerste team bij!’
Mijn rating werd ingeschat op 2150 en ik zou voor het eerste team uitkomen. Mijn ervaringen in de daaropvolgende rapid- en snelschaakcompetities waren wat mij betreft nogal matig om het maar eens eufemistisch uit te drukken. Ik maakte de raarste fouten en verziekte redelijk wat gewonnen stellingen.
Het riep weinig vraagtekens op
Dus besloot ik aan het begin van het seizoen zelf maar aan de bel te trekken bij de voorzitter en tevens clubkampioen:Lees meer »
Het lijkt al weer een mensenleven geleden. Ik bedoel de mooie tijd die ik beleefd heb in de Remise aan de Kanaalstraat in Utrecht. Ergens midden jaren zeventig maakte ik de overstap van een dorpsclubje naar het grote en destijds toch ook nog wel een tikkeltje elitaire SC Utrecht.
Ik heb daarvan geen moment spijt gehad. De top van de club heb ik nooit gehaald, maar over het algemeen draaide ik aardig mee in de middenmoot en ik heb enkele jaren voor het 2e team gespeeld.
In eerste instantie kwalificeerde ik me voor de lagere teams die op doordeweekse dagen speelden. Mijn drang om hogerop te komen zal wel de reden zijn geweest waarom ik als een soort supporter mee op stap ging met de uitwedstrijden van het eerste team. Mijn droom was ooit tot dit edele gezelschap door te dringen. Zover is het dus nooit gekomen, alhoewel ik wel een keertje mocht invallen toen een teamlid niet kwam opdagen. Op deze manier heb ik de meeste spelers van Utrecht 1 aardig leren kennen. Inclusief de grand maître van de club: Eduard Spanjaard.Lees meer »
Wit speelt en wint materiaal (gemiddeld). Je vindt de oplossing hier…
http://www.chess.com/emboard?id=1411960
De meester zou ons schaakonderricht geven. Dat is de ellende met de democratische golf die eind jaren zeventig begin jaren tachtig nog volop na-ijlde. De meerderheid in de club vond het niet eerlijk dat het eerste en tweede team werden getraind en zij niet.
Het standpunt viel te billijken. Dus vertoonde Hans Bouwmeester niet alleen zijn kunsten voor een select groepje, maar voor de hele gemeenschap.
Hans deed het op z’n Bouwmeesteriaans. Bijzonder vakkundig en heel erg systematisch. Hij betoogde hoe je met zwart in de Pirc er naar moest streven om de bevrijdende pionnenopmars naar e5 door te zetten. Volgens zijn uiteenzetting bleek het lang niet eenvoudig. Verder lezen…Lees meer »
Ik ben een patzer. Niet meer dan een gemiddelde clubspeler. Maar ook patzers hebben hun (zeldzame) glorieuze momenten. Ik speelde ooit een keer remise tegen een grootmeester. Een wereldtopper nog wel. Toegegeven het was slechts een simultaan, maar het lijkt een aardig resultaat.
Lajos Portisch kwam bij ons op de club in Utrecht. Ik speelde met zwart. Mijn favourite Nimzo Indiër verscheen op het bord. Met deze opening heb ik prima resultaten behaald. Op de een of andere manier passen de structuren die ontstaan bij me. Al spoedig ging het de goede kant op. Ik kwam geleidelijk beter te staan. Misschien zelfs wel een stuk beter. Op dat moment kon ik mijn vreugde nauwelijks bedwingen.Lees meer »
In de schaakwereld is er een soort van ongeschreven wet die zegt ‘als je positie verloren is behoor je op te geven’. Het is een kwestie van sportiviteit. Maar tja… wetten zijn er om overtreden te worden. Het geldt in de ogen van sommigen zeer zeker voor ongeschreven schaakwetten.
Het eerste probleem is natuurlijk: hoe verloren moet een schaakpartij zijn om op te geven? Daarover kunnen de meningen verschillen. In de grootmeesterpraktijk is het soms al voldoende wanneer er sprake is van een kleine materiële achterstand en wat resteert ‘slechts een kwestie van techniek is’. Grootmeesters verstaan die techniek over het algemeen wel. Deze kwestie van schaaktechniek is voor ons, de wat mindere goden, vaak nog een helse klus.
Toch kan ik me voorstellen dat je het niet sportief vindt om door te blijven spelen. Zelf doe ik het ook niet. Ik heb me wel eens een keer bewust mat laten zetten. Maar dat was juist om mijn tegenstander te complimenteren vanwege zijn fraaie combinatie.
Het is inderdaad wat gênant wanneer mensen eindeloos blijven doormodderen in een totaal verloren stelling. Vroeger ergerde ik me dood aan dergelijke, in mijn ogen, malloten. Die patzers begrepen natuurlijk helemaal niets van ons mooie schaakspel. Het resultaat van al die ergernis was dat ik links en rechts heel wat puntjes morste.
Ik kan me herinneren dat ik iemand pardoes pat zette in een technisch simpel gewonnen pionneneindspel. Zo eentje van het niveau van ‘ome Jan leert zijn neefje schaken’. Of moet ik zeggen pionnendiploma? Ik kreeg een hartverzakking toen ik me realiseerde wat ik had gedaan.Lees meer »
Zou jouw oordeel of gevoel over een stelling, invloed hebben op de zetten die je doet? De vraag stellen is hem eigenlijk beantwoorden.
Natuurlijk heeft je oordeel over een stelling invloed op het partijverloop. De context waarin wij opereren is vaak bepalend hoe wij met bepaalde situaties omgaan. Stel je hebt het idee duidelijk beter te staan. Dan is het logisch dat je zoekt naar zetten die jouw stelling versterken, of de partij in je voordeel kunnen beslissen.
Zoiets kan behoorlijk verblindend werken. Ik ben ontelbare keren slachtoffer geweest van de roze bril die ik zelf opzette. In plaats van naar zetten te zoeken die de stelling consolideren, zoek je naar mogelijke winstvarianten. Je vindt ze niet en uiteindelijk doe je tegen beter weten in toch een zet in de ijdele hoop dat het je voordeel oplevert. Aardige kans dat het averechts werkt en jouw stelling als een kaartenhuis in elkaar dondert.Lees meer »
