Deze stelling ontstond na 52e zet van wit in de partij van Svetozar Gligoric tegen Robert James Fischer (kandidatentoernooi 1959). Fischer stond bekend om zijn eindspelvirtuositeit. Hier moest hij een minder staand eindspel verdedigen. Hoe kon zwart remise maken?
Lees meer »
Deze stelling ontstond na de 25e zet van zwart in een partij van Robert Ris tegen Gazis (Agios Kirykos, 2011). De zwarte centrumpionnen zien er dreigend uit. Toch is dat niet het hoofdthema van deze opgave. Want de witte dame en de paarden zwermen rond de zwarte koningsstelling. Hoe maakt wit een einde aan de zwarte aspiraties?
Lees meer »
Wit speelde in de partij tussen Robert Zelcic en Loek van Wely (Elisa Olympiade, 1998) 32. Tab3? Het lijkt logisch om de toren op een open lijn te plaatsen. Toch schoot hij hiermee een bok. Hoe straft zwart deze misser af?
Lees meer »
Deze stelling ontstond in de partij Short-Kasparov (Amsterdam, 1996). Short speelde hier 27. Tb1. Welke kans, voor open doel, miste hij daarmee?
Lees meer »
Het Tata Steel schaaktoernooi van vorig jaar was voor de Nederlandse schaakgemeenschap een bijzondere editie van het ‘Wimbledon van het schaken’. Voor het eerst sinds 1985 (Jan Timman) werd het toernooi gewonnen door een landgenoot. Nou, niet één landgenoot, maar twee.
Anish Giri en Jorden van Foreest eindigden met 8½ uit 13 op de eerste plaats voor Caruana (8) en wereldkampioen Magnus Carlsen (7½)
De Nederlandse toppers mochten in een tiebreak uitmaken wie de geschiedenisboeken in zou gaan als de glorieuze winnaar. Na twee snelschaakpartijen was de stand 1-1. De beslissing moest komen van een Armageddon partij. Nadat de stukken in het rond vlogen en de rook was opgetrokken bleek dat, zoals bekend, Jorden met de eer ging strijken.
Het was een geweldige prestatie van onze landgenoten. Zo’n prachtig wapenfeit moest natuurlijk vereeuwigd worden in een fraai toernooiboek. Het heeft even geduurd voordat het verscheen, maar nu is het er toch, vlak voor de start van een nieuwe editie van het toernooi. Het is trouwens niet ‘zomaar’ een toernooiboek.
Wit speelde in deze stelling 1. Td1 en zwart antwoordde 1. … Lh3. Waarom is Lh3 een blunder?
Lees meer »
Voor een denksport is er in de schaakliteratuur opmerkelijk weinig aandacht voor het belangrijkste aspect van ons mooie spel: ‘nadenken’.
De auteurs doen een poging om deze leemte op te vullen. De vraag is natuurlijk: zijn ze daarin geslaagd?
Om maar met de deur in huis te vallen: ik heb daarover wat gemengde gevoelens. Want ze beloven nogal wat. Op de achterflap lees ik:
“Waarom steken de grootste spelers aller tijden, zoals Magnus Carlsen, Bobby Fischer en Garry Kasparov met kop en schouders boven anderen uit? De basisaspecten van het schaken (calculatie, bestuderen van openingstheorie, en technische eindspelvaardigheid) zijn uiteraard van groot belang. Maar het mysterieuze deel van de schaakvaardigheid zit hem toch in het gedachtenproces.”
De auteurs verduidelijken het nog met de toelichting dat het daarbij in het bijzonder draait om hoe je bepaalde zetten beoordeelt, waarom je de voorkeur geeft aan de ene boven de andere zet en hoe je het gevoel voor het spelletje ontwikkelt. Dat is natuurlijk allemaal waar. Maar hoe ontwikkel je dat dan? Vervolgens komen de volgende vragen uitgebreid aan bod:
Lees meer »
Wit heeft inmiddels twee stukken gestoken in zijn aanval. Maar hoe gaat het nu verder?
Lees meer »
Waarom zou je eigenlijk aandacht moeten besteden aan eindspelletjes van Koning en toren tegen koning en pion? Zo’n eindspel lijkt op het eerste gezicht een kansloze zaak voor de partij met alleen een miezerige pion. Is het wel zo belangrijk om jezelf hierin te verdiepen?
Het antwoord is: het is lang niet altijd kansloos. En de tweede vraag kunnen we met een volmondig ‘ja’ beantwoorden. Hoe zit dat?
Lees meer »