Ik moet je iets bekennen. Toen de Grand Chess Tour werd aangekondigd was ik een beetje sceptisch over het idee. Mijn scepsis werd niet zozeer ingegeven vanwege de koppeling van een aantal sterk bezette toernooien. Zoiets hebben wij al eerder meegemaakt en dat hield uiteindelijk geen stand. Nee, daar zit voor mij niet het probleem. Wat dan wel?
Het probleem zit hem in de deelnemers. ‘Maar wacht nou eens eventjes’ hoor ik sommigen al zeggen ‘wat is er nou beter dan een toernooi met de sterkste spelers van de wereld?’ Tja, wat is er op tegen? Misschien niet alles, maar wel veel. Het probleem zit hem vooral in de geweldige sterkte van de deelnemers (verder lezen)
Als je hele sterke spelers tegen elkaar laat spelen, dan is de kans op remises behoorlijk groot. Bovendien kennen deze heren elkaar van haver tot gort. Je zag hoe de zaak zich ontwikkelde. In Noorwegen was er behoorlijk wat bloed aan de paal. In St. Louis waren de heren al een stuk vreedzamer en in London hadden ze er kennelijk niet zo heel veel zin meer in.
Het leek wel alsof de meeste spelers nauwelijks nog de moeite namen om zich extra voor te bereiden. Het motto was ‘laten wij maar een Berlijnse muur optrekken, dat kan haast niet misgaan!’ Voorzover ik me herinner ging het meestal ook niet mis. In zo’n slordige 30% van de partijen bouwde zwart aan een Berlijns muurtje.
De variatie aan openingen was bedroevend. Voor de aardigheid heb ik in Megabase opgezocht hoe vaak bijvoorbeeld het Frans op topniveau is gespeeld in 2015. Dus dan reken ik alle partijen (in alle toernooien) tussen grootmeesters met een ELO van 2700 of meer tot mijn selectie. Ik hoop dat ik geen fouten heb gemaakt (ik ben nog niet zo handig met Megabase), maar de Franse verdediging werd slechts 4 keer gespeeld. Overigens eindigden ook die partijen in remise. Maar het is in ieder geval een keer wat anders dan de beruchte muur of de zoveelste brij variant van het Spaans.
De Pirc werd ook 4 maal op hoog niveau gespeeld, zij het vooral in rapid en blitz partijen. Kennelijk schrokken de witspelers zich rot van de afwijking op de sleur van de Berlijnse muur. Deze minimatch eindigde in 1-3 voor zwart (3 overwinningen en 1 nederlaag). De Caro-Kann mag zich in een grotere populariteit verheugen: 11 keer (allemaal remise). Ik durf er bepaald geen vergif op in te nemen dat mijn selecties correct of compleet zijn, maar het geeft wel een bepaalde trend aan.
‘Maar…?!’ Ja, ik weet het. Soms werden partijen tot op het bot afgekloven. Maar veelal ging het om minieme verschillen. Eindeloos een klein voordeeltje proberen uitmelken is niet zo mijn ding. Maar ik moet toegeven Carlsen heeft het tot een ware kunst verheven.
Als ik zijn naam noem, komen wij op het punt uit waar vele anderen met mij ook over zijn gevallen. De overwinning van Magnus was volkomen onterecht. Hij was op geen stukken na de beste speler en de maffe regeltjes waren wel erg in zijn voordeel. Voor mij is Giri de winnaar. Ik geef het toe: ik ben drievoudig bevooroordeeld in deze zaak:
- Ik ben Nederlander
- Ik woon in Zweden.* Hou het maar op de rivaliteit tussen buren.
- Ik ben bepaald geen fan van Magnus.
Kortom: normaal volg ik grote toernooien altijd via Playchess, maar deze keer ben ik in elke ronde voortijdig afgehaakt. Meestal al na een uurtje.
De oplossing van het probleem? Dat is eigenlijk heel eenvoudig: ga niet voor het sterkste deelnemersveld, maar voor een interessant deelnemersveld. Met andere woorden: omarm krachtsverschillen. Kijk eens naar het soort schaak dat ze spelen. Een fraai voorbeeld uit de top is bijvoorbeeld Maxime Vachier-Lagrave. Die produceert met enige regelmaat juweeltjes.
Met een mix van spelers wordt het vast weer leuk. En dus verheug ik me al weer op Wijk aan Zee. En die Carlsen? Nou die heeft soms de grootste moeite om van de iets mindere goden te winnen. Soms raakt hij zelfs zo in verwarring dat hij kopje onder gaat. Ik stel voor dat wij hem voor straf aan een aantal open toernooien laten deelnemen. Dat is ook wel zo prettig voor Nakamura.
*Het tweede punt is sinds oktober 2016 vervallen. Wij wonen weer in Nederland.
Ik vind dat een aantal dingen wel kloppen. Het was inderdaad niet fijn om de hele tijd naar die Berlijnse Muur te kijken maar er was een reden voor dat ze dit deden. Over een niet al te lange tijd is er het kandidaten toernooi. Ik neem aan dat ze dan in een toernooi als dit niet al hun nieuwtjes gaan laten zien. Het gedeelte over fan zijn van Giri snap ik niet helemaal. Volgensmij was hij juist de speler die de hele tijd de berlijnse muur speelde en niks anders. Zelf ben ik eerlijk gezegd juist GEEN fan van Giri. Ik zou het mezelf nooit kunnen aandoen om zo saai te gaan schaken. Ik snap wel dat je vind dat de overwinning van Carlsen niet terecht was maar dan vind ik die van Giri ook niet terecht. In de partij (wat hij ook zelf heeft toegegeven) tegen Topalov vond ik zelf en hij ook dat hij helemaal niet goed speelde. De partij tegen Nakamura was ook heel wisselvallig. Oké ik snap dat je niet fan bent van Carlsen maar zelf vind ik wel dat hij het verdient heeft.
Beste Pieter,
Van harte bedankt voor je reactie. Ik geloof niet dat ik gezegd had een fan van Giri te zijn. Naar mijn smaak komt hem de overwinning toe omdat hij de beste totaalscore heeft. Ik ben het met je eens dat hij wel eens wat agressiever zou mogen spelen. Zo jong en dan zo voorzichtig??